زن انگاس ...

سوی شهر آمد آن زن انگاس 

سیرکردن گرفت از چپ و راست 

دید آینه ی فتاده به خاک 

گفت (( حقا که گوهری یکتاست ))

به تماشا چو بر گرفت و بدید

عکس خود را، فکند و پوزش خواست 

که : (( ببخشید خواهرم ! به خدا من ندانستم این گهر زشماست))

ما همان روستا زنیم درست

ساده بین، ساده فهم، بی کم و کاست

که در آیینه ی جهان بر ما

از همه ناشناس تر، خود ماست 

(نیما)